سازش با خشونت، خشونت را پایا تر و عمرش را طولانی تر می کند

می گویند تند روی نکنید، نگویید مرگ، نگویید آتش می زنیم، نگویید بدور می اندازیم، خشونت نداشته باشید و.. چون معتقدند که زمانش فرا نرسیده است، زود است، نباید برای سرکوب بیشتر بهانه بیشتر دست رژیم داد، می گویند باید گام به گام جلو رفت، اولویت بندی می کنند، می خواهند اول رائ شان را پس بگیردند و وقتی جمهوری اسلامی را نجات دادند و عملیات احیایشان ثمر بخش شد شاید آن موقع اجازه دهند که من حجابم را میلیمتری و اپسیلونی جلو عقب کنم. نمی دانم مبنای اینان در اولویت بندی شان چیست؟ نمی دانم از نظر اینان 30 سال تحت فشار توهین و حجاب اجباری بودن، کم زمانی ست؟ نمی دانم چرا مبارزه و اعتراض علیه خشونت و تحمیل، خشونت است؟ حجاب ستون و پایه اصلی جمهوری اسلامی است باید ستونش را هدف قرار داد، باید پایه را از ریشه کند تا کل نظام و ساختارش بهم بریزد. زنان و مردان آزایخواه را به بازگشت به خانه هایشان و ترک خیابانها فرا می خوانند تا به قول خودشان جلو خشونت و کشتار را بگیرند، ولی گویا فراموش کرده اند که این نظام "دستاربه سر" سران قرون وسطایی جمهوری اسلامی است که دارد به بند می کشد، تجاوز می کند، اعدام و شکنجه می کند، ترور و وحشت بر فضای ایران حاکم می کند. فراموش کرده اند حال و روز ماداران سوگوار و به بند کشیده مان را، فراموش کرده اند دستان دراز شده برای استمداد مادرانی که عزیزانشان زندانی و زیر حکم اعدام هستند، اینان عین خشونت هستند و مصالحه و سازش با خشونت، خشونت را پایا تر و عمرش را طولانی تر می کند. در تمام دنیا جواب تعرض و تحمیل را با حمله و اعتراض می دهند نه سکوت. هیچ مبارزه ی آزادیخواهانه، برابری طلبانه و مدرنی در دنیا با نشستن و منتظر فرجی شدن نه تنها پیروز نخواهد شد بلکه محکوم به شکست است.
دوستان توصیه می کنم در صورتی که وقت داشتید این ویدیو ضمیمه رو که مربوط به جنبش برابری طلبانه زنان آمریکا برای بدست آوردن حق رائ در سال 1910 را به تصویر کشیده است و نشان می دهد که به چه شکل این جنبش علی رغم تعرض دولت وینسون و طرفداران حکومتی به بهانه درگیر بودن آمریکا در جنگ، حاضر به ترک خیابان نمی شوند تا به خواسته و مطالباتشان برسند، را ببینید.